Czy dobroć można wymusić? O medialnej propagandzie

Kochani!

Od lat obserwuję, jak media zalewają nas historiami osób niepełnosprawnych, przedstawiając je w sposób niemal heroiczny. Oczywiście, ich osiągnięcia są godne podziwu, ale czy nie przesadzamy z tą medialną nagonką na „wyciskanie łez”? Wielu ludzi zamiast czuć empatię, reaguje irytacją lub wręcz obojętnością. Dlaczego tak się dzieje? Bo nadmierne promowanie jednej grupy społecznej, choć z pozoru szlachetne, wywołuje w społeczeństwie zmęczenie.

Dobroć i empatia zaczynają się w domu

Nikt nie nauczy nas współczucia i szacunku do innych lepiej niż rodzina. To właśnie w domu uczymy się podstawowych wartości, które potem przekładamy na nasze życie. Nie da się tego zastąpić żadnym programem telewizyjnym ani medialną kampanią. Często odnoszę wrażenie, że zamiast wzbudzać w nas szczere emocje, środki masowego przekazu wręcz zmuszają nas do bycia „dobrymi”. A jak wiemy, przymus rodzi bunt.

Człowiek wolny sam kształtuje swoje serce

Każdy z nas ma wolną wolę i to od nas zależy, kim się staniemy. Możemy inspirować się innymi, ale dobro i empatia muszą wypływać z naszego wnętrza, nie z przymusu społecznego. Kiedy propaganda nakazuje nam być „dobrymi”, reakcja może być odwrotna – złość, frustracja i brak zrozumienia. Czy rzeczywiście chcemy żyć w świecie, gdzie dobroć jest wymuszona, a nie wynika z serca?

Czy można kogoś zmusić do dobroci?

Rodzimy się wolni i jako wolni pozostajemy. To my decydujemy, jakimi ludźmi chcemy być. Nie można narzucić empatii ani wymusić współczucia – takie podejście przynosi jedynie efekt odwrotny. Czy zatem nie lepiej kształtować wartości w domowym zaciszu i pozwolić każdemu odnaleźć własną drogę do bycia lepszym człowiekiem?

A jakie są Wasze przemyślenia?

Kochani, jestem ciekawa, jak Wy odbieracie tę medialną „dobroć na siłę?”

Może macie inne zdanie na ten temat? Chętnie poznam Wasze opinie – podzielcie się nimi w komentarzach!