Kochani!
Niektóre tematy nie zasługują na subtelność. Dziś będzie o zdradzie, ponieważ często jest przez wielu usprawiedliwiana, a tak naprawdę – jednym z najbardziej obrzydliwych aktów, jakich człowiek może się dopuścić wobec drugiego człowieka. Jeśli uważasz, że zdrada „się zdarza”, że „to tylko seks”, albo – co gorsza – „byłem/byłam zmuszony/a, bo partner mnie zaniedbywał”… to usiądź wygodnie. Będzie bolało. Cóż… może tak właśnie trzeba.
Zdrada – dzieło mistrza zepsucia.
Zdrada to nie „chwila słabości”. To wyrachowane, zimne, tchórzliwe draństwo, które ktoś planuje w ciszy wiadomości na Messengerze, w spojrzeniu przy kawie w pracy, w zamkniętych drzwiach hotelu. To nie przypadek. To decyzja. I nie, kochani – nikt nie zdradza przez przypadek. Tak jak nie kradnie się czekolady z półki w sklepie „przez przypadek”, tak nie ląduje się z kimś obcym w łóżku, bo „oj, tak wyszło”.
Winny? Zawsze ten, który zdradza
klasyka! Zdradzający najczęściej staje się nagle ofiarą. Ofiarą złej żony, która „tylko krzyczała i nie dbała”, albo okropnego męża, który „nie okazywał czułości i nie rozmawiał”. I nagle… biedaczek lub biedaczka „musieli” poszukać zrozumienia gdzie indziej. Serio? A może jeszcze poszli na zdradę z miłości do partnera? Może jeszcze „dla dobra rodziny”?
Ironia? Tylko lekka. Bo najbardziej tragikomiczne jest to, że zdradzający człowiek potrafi zbudować narrację, w której to TY jesteś winna/y jego zdradzie. On/ona nie zdradził – to ty „doprowadziłeś/aś” do zdrady.
Przecież logiczne, prawda? On cię oszukał, upokorzył, złamał ci serce – i jeszcze to twoja wina. Dobry kabaret.
Zdrada to nie tylko seks. To śmierć zaufania
Najgorsze nie jest to, że ktoś dotknął czyjegoś ciała. Najgorsze jest to, że dotknął Twojego zaufania. Na pytanie „czy coś się dzieje?” mówił, że nie. Patrzył Ci w oczy i kłamał.
Zdrada zabija. Nie ciało – ale duszę. Rozsadza wnętrze, sprawia, że zaczynasz kwestionować wszystko: swój wygląd, wartość, inteligencję, a w końcu sens istnienia. Bo jeśli ktoś, komu dałaś/darłeś siebie całego – odwraca się i idzie po tanie emocje gdzie indziej… to zostawia cię nie tylko samego. Zostawia Cię w gruzach.
Ironia zdrady – czyli kto tu jest potworem?
To nie zdrada jest najgorsza. Najgorsze jest to, co przychodzi po niej. Ta obrzydliwa próba wybielenia się. Te słowa: „to tylko raz”, „nic nie znaczył/a”, „to był błąd” – wypowiadane z takim dramatyzmem, że człowiek zaczyna się zastanawiać, czy nie powinien przeprosić, że to odkrył i przeszkodził.
Zdradzający potrafi grać ofiarę lepiej niż zawodowy aktor. Gdyby rozdawano Oscary za hipokryzję, to kategoria „Najlepszy Zdradzający w roli ofiary” byłaby wypełniona po brzegi. Oni płaczą, błagają, klęczą, przysięgają poprawę… aż do następnej „chwili słabości”.
Jeśli zdradzasz – nie jesteś słaby. Jesteś zepsuty
Zdrada nie wynika z braku siły. Zdrada wynika z braku charakteru. To wybór łatwej drogi, ucieczki, kłamstwa. To egoizm w czystej postaci – branie przyjemności bez ponoszenia odpowiedzialności. A najgorsze? Że często zdradzający wcale nie chcą odchodzić. Oni chcą mieć i ciastko, i… drugie ciastko.
Prawdziwa relacja to nie bufet. To nie wybór pomiędzy kotletem a sałatką. Jeśli chcesz „różnorodności” – powiedz to uczciwie. Nie udawaj monogamii z jednej strony i nie prowadź podwójnego życia z drugiej.
Teraz Wasza kolej. Co myślicie?
Zdrada to temat, który dzieli i boli. Powiedzcie mi – czy zdradę da się wybaczyć?
Czy zdrada mówi więcej o osobie, która zdradziła, niż o tej, którą zdradziła?
Podzielcie się swoimi przemyśleniami, historiami, emocjami. Komentarze są wasze. Ja – jak zawsze – czytam wszystko.
